امروز از صبح به فکر ناهار فردا بودم چون فردا با خانم کوچولو میریم باشگاه و ساعت یک ونیم میرسیم خانه که حتما باید ناهار حاضر باشه. برا شام امشب قرمه‌سبزی درست کردم، هویج پختم برا حلوا، بادمجان پوست کندم برا ناهار فردا، سر ظهر جوری خوابم میومد که توان نداشتم ببینم بچه ها چیکار میکنن! در یه چرت خیلی مزه داری بودم، دیگه ساعت سه دیدم بچه‌ها شاکی شدن پاشدم یه لیموشیرین دادم خوردن، خونه رو جمع و جور کردم. یه جارو برقی درست درمان کشیدم، خانه جوری کثیف بود که گل پسر کلی خورده غذا از کف خانه ورمیداشت میخورد دیگه همه جا رو تمیز کردم و میوه اوردم بخوریم که دیدم در میزنن، همسری بود که غافلگیرمان کرد اخه قرار بود ساعت هفت بیاد که ساعت پنج آمد. به ما نگفته بود که دوساعت زودتر راه افتاده خیلی خوشحال شدیم. همه با هم میوه خوردیم و بچه‌ها حسابی بازی کردن با باباشون

گل پسر یاد گرفته هی میره تی وی رو از پشت خاموش روشن میکنه! بعد میخنده و فرارررر چقدر دیدن بازی های دو نفره شون لذت بخشهالهی شکر 

یعنی قشنگ فهمیدم هیچی از هیچکس بعید نیست! خدایا چقدر دنیا عجیب غریبه! طرف رو چند ساله میشناسم نون و نمک همو میخوریم رفت و آمد داریم بعد سر یه مسئله که با نگرش اون یکی نیست منو شست پهن کرد! اصلا از دیشب هنگم به خدا انگار رو هوا قدم برمیدارم، اخه چرا؟ چرا باید آنقدر راحت به من بگه ترسوی بزدل و بی تربیت و مضخرف و مسخره؟! فقط چون با عقایدش همسو نیستم؟ این درسته آخه؟ حالا تمام شد رفت ولی درس بزرگی گرفتم. هرگز هرگز هرگز با کسی خیلی صمیمی نمیشم و تصور نمیکنم از فلانی این حرفا بعیده. نه والا از هیچکس هیچی بعید نیست متاسفانه! !! 

پست قبلی رو که نوشتم خدا دعامو مستجاب کرد و دقیقا فرداش ویزیت شدم و الان خیلی خیلی حالم بهتره آنقدر خدا رو شکر کردم که نگو. حامد چهارشنبه زود اومد و از قبل پیش دکتر وقت گرفته بود معاینه کرد و گفت بین مهره های کمرت فاصله افتاده و بیشتر استراحت کن و استخر برو. دارو هم داد که 178، هزار تومن شد.

روز جمعه هم با خبر شهادت سردار سلیمانی شروع شد و تا همین الان هم بغض داریم، روحت با سیدالشهدا محشور باشه سردار دوست داشتنی. 

با وجود اینکه فردا محل کار حامد تعطیل اعلام شده ولی امشب حامد میره تهران و فردا تو مراسم تشییع پیکر شرکت میکنه.

این چند روز خیلی ناراحت بودم و بارها گریه کردم خدایا عاقبت ما رو ختم به خیر کن